Η Χρυσόμυγα, η Κοιμωμένη και το σκουληκόψαρο.

Είναι εκείνα τα σεντόνια με τους ελέφαντες. Έχω και μαξιλαροθήκη, εκεί που πέφτει το μάτι μου, καθώς ξαπλώνω στο πλάι, είναι μια πάπια γκρι με κίτρινο μάτι αμυγδαλωτό, πάντα ίδια, φωτογραφία στο προσκέφαλό μου. Πίσω, ακριβώς, από αυτήν, είναι ένας ελέφαντας με τα αυτιά του και όλα τα σχετικά, αλλά εγώ για χρόνια βλέπω στην προβοσκίδα του μία πάπια. Όταν την κοιτώ, βλέπω μία πάπια. Όταν κοιτάω πιο πίσω, βλέπω έναν ελέφαντα. Δε με απασχολεί και πολύ πού μπορεί να πήγε η προβοσκίδα του, είναι ένας ελέφαντας και, μπροστά, μια πάπια.

Είναι από εκείνα τα καλοκαιρινά απογεύματα, να με φυσάει το αεράκι το βορινό, τόσο ευχάριστη η σκιά της πίσω αυλής, το χώμα, τα λουλούδια αναπαύονται μακαρίως στης δροσιάς την εξάπλωση. Έχω φτιάξει το κάστρο μου, να ξέρεις, γύρω – γύρω αφράτα μαξιλάρια, κύβος σε περικλείει, τετραγωνισμένα σπλάχνα κι αντίσκηνο το ελεφαντένιο σου το σεντονάκι.

Πφ, ναι, πφ, μεγάλη ιστορία, όλα όσα ειπώθηκαν κάτω από τούτο το σεντόνι, το μόνο που μένει να πω, σταμάτησα να το παρατηρώ όταν κατάλαβα ότι η πάπια ήταν προβοσκίδα. Πολλά χρόνια στην άγνοια, αποχαιρετούσα την ανευθυνότητά μου.