Τελικά.
7 Σεπτεμβρίου, 2008Έφυγα. Είχα πει ότι θα μείνω εδώ, αλλά έφυγα. Γύρισα σχεδόν άρρωστη κι απορημένη. Την βρήκα, άραγε, την πατρίδα; Δεν ξέρω. Κλαίω για τους χορούς που δε θα κάνουμε.
Πρόσφατα σχόλια
immobilienkredit στη Αταύτιστο finanzierung στη Αμπάριζα kfz versicherung ver… στη Η Οδύσσεια ακόμη γράφεται Robbie στη Στο παγκάκι BertieorBirdie στη Στο έβγα του Οκτωβρίου
Μις του Νου 
Οι χοροί πάντα μπορούν να γίνουν. Ίσως κάτω από διαφορετικές περιστάσεις και σε άλλα μέρη όμως.
χορεψε, μις..
οπου κ όποτε…
κλαψε κιολας..
με λυσσα.. σα να ναι το τελευταιο που θα κανεις..
τι σημασια εχει αν ηταν η πατριδα ή όχι?:)
να σε προσεχεις!
Λάκη, οι χοροί είναι μέσα μας, είναι παντού.
Μαριώ μου, αυτή η λύσσα η λυτρωτική, η τόσο απαραίτητη και τόσο παρεξηγημένη, ευλογημένη τελικά από την ειλικρίνεια της ορμής..
Καλό φθινόπωρο!!!